Produkcja tuczników w cyklu zamkniętym w gospodarstwie Beaty i Daniela Rzepa z Broniewa w woj. kujawsko-pomorskim. Przeciętnie w 2018 r. utracono 8 eurocentów na kilogramie wagi ubojowej W celu pokrycia wszelkich składników kosztu, rolnicy potrzebują ceny trzody chlewnej w wysokości około 1,52 euro / kg. Rok 2018 był jeszcze gorszy dla hodowców trzody chlewnej niż dla producentów tuczników. W lipcu br. liczba zarejestrowanych stad trzody chlewnej wynosiła 61,5 tys. tj.mieliśmy o 4,7 tys. mniej polskich stad niż pod koniec marca i 10,7 tys. mniej niż w listopadzie ub. r. Dla przypomnienia w 2015 roku było 244,8 tys., a to oznacza, że w ciągu 7 lat ubyło aż 75% zarejestrowanych stad trzody chlewnej. Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. Wielkość gospodarstwa - 120 ha. Struktura upraw: rzepak - 25 ha, pszenica - 35 ha, pszenżyto - 15 ha, kukurydza - 25 ha, jęczmień jary - 20 ha. Hodowla zwierząt zarodowych w gospodarstwie jest prowadzona od dwóch pokoleń. Hodowla trzody chlewnej oparta na lochach ras: wbp, pbz, duroc i pietrain. Stan loch - średnio 140 sztuk. Rodzaj produkcji - knury oraz loszki. Pasze dla zwierząt są przygotowywane z własnych zbóż z dodatkiem koncentratów i soi. Dla potrzeb hodowli rocznie dokupuje się około 150-200 ton zbóż paszowych. Knury czystorasowe i mieszańcowe ok. 200 sztuk rocznie oraz loszki hodowlane ok. 500 sztuk rocznie rozprowadzane są do stad zarodowych i towarowych województwa kujawsko-pomorskiego oraz województw sąsiednich. Produkcja tuczników prowadzona jest w systemie PQS. Budynki chlewni są w pełni przystosowane do najnowszych wymogów chowu i hodowli świń. Gospodarstwo wyposażone jest w najnowszy sprzęt do upraw polowych. Hodowca od wielu lat uczestniczy w regionalnych wystawach zwierząt hodowlanych w Minikowie i Żninie zdobywając puchary za tytuły czempionów i wiceczempionów. W roku 2013 hodowca otrzymał tytuł Krajowego Wicemistrza Agroligi. Bartosz Czarniak, hodowca świń ale i rzecznik prasowy POLSUS podsumowuje najnowsze zmiany w Krajowym Planie Strategicznym w zakresie dobrostanu zwierząt w odniesieniu do trzody chlewnej. Jednocześnie zaznacza na korzystne połączenie wsparcia dobrostanu z finansowaniem z II filaru WPR. Hodowcy świń doczekali się uwzględnienia zmian zasad dobrostanu w Krajowym Planie Strategicznym. Pojawia się szansa, że program zacznie się cieszyć większą popularnością wśród hodowców świń, bo jak pokazały poprzednie lata działanie było w stopniu minimalnym wykorzystywane przez hodowców świń. Przypomnijmy, że w ramach dobrostanu w 2021 r. programem objęto niecałe 2 proc. krajowego pogłowia świń, podczas, gdy w przypadku krów w płatność dobrostanową wchodziło 43 proc. krajowego stada. - Droga do finalnej wersji dobrostanu w Krajowym Planie Strategicznym, była dosyć ciężka. Gdy zobaczyliśmy wcześniejszą wersję planu i wymagań dobrostanowych mieliśmy mieszane uczucia. Były jasne zasady, co należy zrobić, ale były one dla nas dość dziwne, ciężkie i nierefundujące poniesionych nakładów na wdrożenie tych wymogów, ale i poniesione przyszłe straty. Ze względu np. na zmniejszenie skali produkcji. Okazało się, że można to jeszcze zmienić, była już pewna rama, którą dogrywaliśmy w szczegółach - wyjaśnia w rozmowie Bartosz Czarniak, hodoca, rzecznik PZHiPTCh POLSUS. Hodowca jednocześnie zwraca uwagę, że dużym plusem w obecnej wersji jest fakt, że nie trzeba od razu spełniać całego pakietu, by załapać się na płatność. - Możemy spełnić kilka punktów, które nam pasują a później przyszłościowo coś jeszcze dołożyć, przez co uzyskać jeszcze większe przychody. Jeśli chodzi o trudności, dla mnie, ale i dla większości hodowców największym utrudnieniem jest dostosowanie sektora porodowego. Tam musimy pamiętać, że locha może być w jarzmie tylko 14 dni. To bardzo ważny okres, w tym czasie prosięta będą uczyły się pewnych zachowań, by móc zdążyć uciec, spod kładącej się lochy i uniknąć przygniecenia. Pierwotnie miało być to tylko siedem dni, co moim zdaniem było złym pomysłem. W tak krótkim okresie prosięta mogą się nie nauczyć ucieczki spod lochy. Dlaczego mówię o trudnościach? Bo właśnie tu trzeba dostosować cały sektor do innego sposobu utrzymania. Jest to trudne ale będziemy próbować. Tym bardziej, że będzie możliwość załapania się na finansowanie w ramach modernizacji wsparcia inwestycji dobrostanowych - podkreśla hodowca w rozmowie. © Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin. Jarosław Saldat z Dworzyska w powiecie świeckim utrzymuje w gospodarstwie około 25 macior, choć był czas, gdy ich liczba wzrosła do 35 sztuk. Jednak brak opłacalności zmusza gospodarza do ograniczania produkcji, do której i tak trzeba dopłacać. Liczy na dofinansowanie do loch mające objąć samice, które wyproszą się od połowy listopada 2021 roku do końca marca 2022 roku, jednak w jego przypadku kilka loch nie udało się pokryć, powtórzyły ruję, więc i tak wyproszenia wypadłyby po tym terminie. Dlatego rolnik zdecydował się odesłać je do rzeźni, aby nie ponosić dodatkowych kosztów. – Lepszym rozwiązaniem byłoby, gdyby do wyliczeń wzięto wyproszenia z ostatnich kilku miesięcy ubiegłego roku. Przecież każdy rolnik dokonuje zgłoszenia urodzonych sztuk. Zapobiegłoby to ewentualnym nadużyciom i kombinacjom, a przede wszystkim realna pomoc mogłaby być wypłacona już w pierwszych miesiącach bieżącego roku. My naprawdę nie mamy już środków, żeby przetrwać wiele kolejnych miesięcy, zanim to dofinansowanie do nas trafi – tłumaczy Jarosław Saldat. W gospodarstwie utrzymywany jest jeden knur, obecne rasy duroc, wykorzystywany do krycia. Gospodarz liczy każdą złotówkę i, jak twierdzi, sporo zaoszczędza, nie kupując nasienia, ponieważ utrzymanie rozpłodnika wychodzi taniej, a koszt jego zakupu, nawet jeśli wynosi powyżej tysiąca złotych, szybko się zwraca. Wszystkie pasze w gospodarstwie są wytwarzane na bazie koncentratów oraz własnego zboża i zadawane ręcznie do koryt Dziś hektar ziemi kosztuje tyle co 150 tuczników Zobacz także Jarosław Saldat rodzinne gospodarstwo przejął w 1999 roku. Wówczas jego rodzice mieli 30 ha ziemi. Dziś pomimo 63 ha włas­nych i 17 ha dzierżawy budżet się nie spina. Głównie dlatego, że od bardzo dawna trzeba dokładać do produkcji świń. – W 2004 i 2005 roku dokupiłem trochę gruntów i dzięki temu mamy dziś ponad 60 ha własnych. Kiedyś relacje cenowe były zupełnie inne. Hektar ziemi można było kupić za równowartość kilkunastu tuczników. Dziś, gdy ziemia jest znacznie droższa, a świnie tanie, hektar kosztuje tyle co 150 tuczników! – ubolewa rolnik. Ten produkt może Ciebie zainteresować Koszulka dziecięca ze zwierzętami – Tygodnik Poradnik Rolniczy Płacisz tylko 29,99 złCena regularna 39,99 zł SPRAWDŹ Gospodarz stara się inwestować w maszyny, ale z rozsądkiem. Przede wszystkim kupuje je od polskich producentów, ewentualnie używane. W 2020 roku wziął kredyt na zakup pięciu maszyn rolniczych w kwocie 340 tys. zł, na który dostał dofinansowanie. Jednocześnie, zgodnie z warunkami przyznania pomocy, zobowiązany został do zwiększenia areału. Tym samym gdyby trudna sytuacja go zmusiła, nie może teraz sprzedać ziemi, aby spłacić aktualne zobowiązania. Choć, oczywiście, nie chciałby tego robić, ponieważ czuje się związany z rolnictwem i marzy jedynie o tym, aby spokojnie gospodarować. – W naszej okolicy ziemi brakuje. Jakiś czas temu udało mi się kupić 3 ha, ale także musiałem wspomagać się kredytem. Na wydzierżawienie też nie ma chętnych. Grunty należące do dawnych spółdzielni, zamiast być rozdysponowane do sprzedaży lub dzierżawy rolnikom, trafiają w całości w ręce dużych dzierżawców. Ten, który ma już tysiące hektarów, dostaje kolejnych kilkaset, a my nie mamy szans nawet na kilka – żali się rolnik. Jak podkreśla, zbliża się wios­na, trzeba będzie płacić za nawozy i nie wiadomo, skąd brać na to pieniądze. Tym bardziej że druga transza dopłat bezpośrednich na razie nie jest wypłacana. Dopłaty do zakupu materiału siewnego też, póki co, są odroczone. – Nasza przyszłość jest stale niepewna. Nie oczekujemy dużych zysków, ale chcielibyśmy, żeby było nas stać na opłacenie faktur i zakupionych maszyn. Bardzo się cieszyliśmy, kiedy komisarzem do spraw rolnictwa w Unii Europejskiej został Janusz Wojciechowski. Pokładaliśmy w nim duże nadzieje. Tymczasem nie zrobił kompletnie nic dla polskiego rolnictwa. Nie byłbym w stanie wymienić choć jednej jego zasługi. Z ministrów rolnictwa jedynie Krzysztof Ardanowski chciał rozmawiać z rolnikami, wysłuchać nas i przynajmniej spotykał się z nami w kryzysowych sytuacjach – uważa Jarosław Saldat. Prosięta w wydzielonym legowisku dogrzewane są promiennikami i przebywają przy maciorze nawet do 7. tygodnia życia Prosięta długo przy maciorach Maciory w gospodarstwie Saldatów utrzymywane są w starych zmodernizowanych budynkach, natomiast odchów prosiąt oraz tucz odbywają się w chlewni wybudowanej w 2003 roku, w której jest 20 kojców po 15 stanowisk każdy. Wszystkie zwierzęta przebywają na płytkiej ściółce, co wymaga dużych nakładów pracy, ale zdaniem gospodarza świnie mają dzięki temu większy komfort. Prosięta przy maciorach dogrzewane są jedynie promiennikami, ponieważ ściółka izoluje je od podłoża. Maciory wypraszają się po 5 sztuk i mają pełną swobodę ruchu w kojcu porodowym. Prosięta mogą natomiast przechodzić do wydzielonej strefy legowiskowej. Odsadzane są w 7. tygodniu życia, a dokarmiane paszą stałą od 2. tygodnia. Jedynie pasze dla prosiąt, aż do momentu odsadzenia, to gotowe mieszanki granulowane. – Pierwsze tuczniki z nowej chlewni ponad 18 lat temu sprzedawałem po 2,8 zł za kilogram i była jako taka opłacalność. Teraz nie starcza na pokrycie kosztów pasz, chociaż przygotowujemy je sami w gospodarstwie na bazie koncentratów, żeby było taniej. Dziennie zużywam 600 kg paszy. Przy stawce minimum 1,5 zł/kg to wychodzi w miesiącu około 27 tys. zł. Tymczasem za sprzedanych ostatnio 15 tuczników dostałem 6 tys. zł netto. W miesiącu odstawiam ich do rzeźni około 40 i nijak się to nie bilansuje – wylicza gospodarz. Lochy karmiące utrzymywane są na płytkiej ściółce i mają możliwość swobodnego poruszania się Tradycyjny system wymaga nakładu pracy Wszystkie zwierzęta mają podawaną do koryta serwatkę kupowaną w Spółdzielni Mleczarskiej Mlekovita. Oprócz zakwaszenia przewodu pokarmowego dostarcza ona wielu witamin i wpływa na apetyt. Zdaniem rolnika świnie lepiej się po niej czują i nie chorują, a piją ją bardzo chętnie. Rocznie zużywa on około 200 tys. litrów serwatki. Zatrudnia też jednego pracownika, z którym jest związany od kilku­nastu lat. Pomoc jest potrzebna, ponieważ sam przygotowuje pasze dla zwierząt i zadaje je ręcznie. Poza tym konieczne jest usuwanie obornika, rozścielanie słomy i prace polowe na około 80 ha ziemi. Trudno jest jednak opłacać obsługę, nawet po najniższej krajowej, kiedy samemu się nie zarabia. Jak podkreśla Jarosław Saldat, wciąż utrzymuje jeszcze świnie, ale już od dawna musi traktować to zajęcie jako hobby, ponieważ nie czerpie z niego zysków, a ponosi jedynie koszty. Wielokrotnie zastanawiał się nad podjęciem pracy, tym bardziej że specjalizuje się też w naprawach używanych maszyn rolniczych. Po wyremontowaniu z powodzeniem służą mu w pracy. Dzięki temu udaje się wytrwać przy produkcji trzody chlewnej. Jednak staje się to coraz trudniejsze. – Ciągniki, które mam w gospodarstwie, także były kupione jako używane i przeze mnie wyremontowane. Nam wystarczają, ale wszystkie razem są warte mniej niż jeden nowy, którym trudno byłoby wykonać ogrom zajęć w gospodarstwie. Miałem propozycje pracy, ale nie da się tego pogodzić z utrzymaniem świń. Jeśli nikt w tym kraju w porę się nie obudzi, to rolnicy zlikwidują trzodę chlewną i zajmą się czymś, co pozwoli im utrzymać rodziny, ale wtedy będzie już za późno. Wszyscy będziemy zmuszeni do kupowania w sklepach tego, co nam przywiozą zakłady mięsne z zagranicy. Nie będziemy mieli wpływu ani na jakość, ani na cenę – mówi rolnik. Jarosław Saldat wraz z żoną Ewą prowadzą gospodarstwo w Dworzysku w powiecie świeckim. Uprawiają rzepak, jęczmień ozimy, pszenicę i żyto. Zboża zebranego po żniwach starcza do kwietnia, resztę trzeba dokupić, aby przygotować pasze dla świń. Do mieszanek gospodarze dodają koncentraty białkowe. Produkują trzodę chlewną w cyklu zamkniętym i sprzedają rocznie około 550 tuczników. Sprzedaż odbywa się na wagę żywą przy masie ciała 115 kg. Pan Jarosław w wolnych chwilach remontuje używane maszyny rolnicze, które później służą mu do pracy. Na zdjęciu z synem Mateuszem przy ursusie z 1956 roku. Naprawa takich ciągników jest jego pasją, a ten egzemplarz dopiero czeka generalny remont i doprowadzenie do stanu użyteczności. Oprac. Natalia Marciniak-Musiał na podstawie artykułu Dominiki Stancelewskiej pt. Idzie wiosna, a opłacalności i pomocy brak, który ukazał się w Tygodniku Poradniku Rolniczym 6/2022 na str. 40. Jeśli chcesz czytać więcej podobnych artykułów, już dziś wykup dostęp do wszystkich treści na TPR: Zamów Dominika Stancelewska

hodowca trzody chlewnej dawniej